*Med Cezr*2

Zihin, kendine özgü oluşturmuş olduğu mekanizmada, beden ve ruh ikilisini
İptal ederek , zemin kaygısına mahal veremeden inişleri çıkışları topluyor ..
İlk davetiye posta kutusuna verilmeden gönderiliyor (ışınlanıyor mu? )Üzerinde adres olmayan zarfı açanlar ; koşmaya başlıyorlar nefes nefese , düşmeler oluyor , yara bazen küçük bir sıyrık bazen de çok derinde …” Kan kaybı çok ! lütfen yardım edin “ (endişem bana kalıyor )
Her caddede aynı kalabalık , hızla koşuyorlar ( Nereye ) ellerinde kağıt ,mürekkep yere damlıyor , ekleri çoğaltmışlar , kullandıkları gözlük beyne aynı sinyali veriyor ( bu denklem karışık sadeleştirmek gerek ). Telaşın nabzını da ara sıra yokluyorlar ... Başkalaşıma devam…
Devam eden cümlede ; noktaya karşılar hemen virgül ..Seyrediyorum koşanları ; yüzleri yabancı , yürekleri aynı…Kaybettiklerini umursamıyorlar bile , şart kipi devrede
( koş ! )…
Yolun sonunda büyük bir yol haritası , yığılmışlar oraya ;hesaplar –kitaplar yapılıyor
geceyle gündüz yer değiştiriyor ve geriden gelenler haritaya bakmak için sabırsızlanıyor . Haritanın bir tarafı eksik !
- Haritayı niye tamamlamadınız
- Düşüncelerin tamamlaması daha iyi olmaz mı ?
İkimizde gülümsedik ( zeka oyunu). Yön değiştiriyorlar. Kimisi geldikleri yere geri dönüyor (anıları yaşatın , tekrarları alkışlayın , fotokopisini çekin , burası boş bir meydan ) Hız düşmesin,dikkat !
Sanki boşluğa düşüyorlar , denge kaybediliyor ve birden duruyorlar . Anonsu yapan tiz bir ses; “ koşmaya devam edin “ ki koşuyorlar herkes soluk soluğa ..

“ İnsanların büyük çoğunluğu tüm mutluluklarını bir başka insanın eline bilerek koymaya çalışır. Bu tür mutluluk arayışı insanın olgun olmadığını gösterir . Olgun insan mutluluğun temelinin kendi içinde olduğunu bilir “
quentin crısp

-Şimdi ben sana mutluluk köprüsü kursam adı oyalamak mı olur ?
- Bir nevi ağrı kesici gibi desem!
İkimizde gülümsedik
- Cevapların ilgimi çekiyor
- Bana etkilenmediğini söyle hemen
- Dokunursan eğer kelimelere parmakların bir ölünün vücudunda gezinecek . Soğuk tercihim değil…
Perde açılıyor , oyun başlıyor ve herkes kendi sesiyle meşgul. Görüntüyü de takan yok. -Dinlemeyi ne zaman tercih edeceksiniz ( ilk soru- ilk kopya)
Ekranı küçük kareler kaplıyor , karelerin içinde hep aynı bölüm , iyi ki ses yok.
-Sen neden konuşmuyorsun
-Sonradan konuşmanın tadını iyi bilirim . Avucumun içindeki parçaları da yerleştirdiğimde puzzle yi tamamlamış olacağım
-Biliyorum o zaman bana ihtiyacın kalmayacak .
Her ikimizde birbirimizin gözüne baktık , konuşmaya devam etmek yersizdi ..

“ kendini yetersiz gören insan tereddüt içinde beklerken , hata yapmaktan korkmayan girişimci insan , daha üstün hale gelir “
Henry c. Lınk
Yolun bitiş sinyalleri veriliyor. Bundan sonra cam bölmelerin üzerinde koşulacak , ya cam kırılırsa diye düşünmüyorlar bile …
İçindeki “ ben “ e karşı yabancılaşma ; dev bir yansıma olarak geri dönüyor , keşfin adı yalnızlık ! Bazen yerçekimine karşı inatlaşıyorlar , soru işaretleri asılı kalıyor havada bazen de her çukurda ayrı bir heyecan , hezeyan …Uzanan el - uzattıkları el aynı düğümü atıyor . İçindeki “ben” e ne zaman geri döneceksin ?
Eğer aynı zemin paylaşılamıyorsa en yoğun hisleri sunulsa da algı yetersiz kalacaktır iletişim ağı kurulamayacaktır ki bu da kişinin kendine olan yetersizliğidir ….( pencereyi aç - pencereyi kapat )
- Bütün parçaları yerleştirdim, puzzle yi tamamlamak uzun sürmedi
- Sol köşeye bak!
- Ama elimde başka şekil yok . (bakışları biliyorum der gibiydi)
- Eksik parça nerde .. Duruşu dimdikti ve karşıya bakıyordu hiç bir tepki vermeden
- Tabi ki bende
- Uzat onu lütfen !
- Sen almasını bilene kadar , onu sana vermeyeceğim…
- Gözlerimiz kin içindeydi (nedensiz )
- Bence o boşluk yüreğindir ki onu tamamlamak da zor değil. “ Her davranışın atası bir düşüncedir “ der “ Emerson “

*Med Cezr*

Hareket eden duvarlar arasında , bomboş bir odada , parmak uçlarımla ;ileri geri geziniyor, ne ile neyi tartacağımı ararken, bocalamamaya özen gösteriyorsam da kaybediyordum …
Yerdeki çam tahtalarının uyumuna imreniyor , görselliğini yitirmiş köşelerinde kendime küçük de olsa bir pay çıkarmayı ihmal etmiyordum …
Duvarlardaki boyayı diğer renklerden ayırt edebilmek için diretiyorsam da; gözlerim sabit bir bakışta konaklıyordu.( Neden ..) Çalkantılı ayrıntıların, bir dağ haşmetiyle kurnazca gülümsemesi bana dokunmuyor değildi.
Yenilmişliğin verdiği acı ; bir yandan kırbaçlarken diğer yandan da çöküntüye gömüyordu ki , tinsel ve tensel dokunuşları da tavana asmakta da geç kalmıyordum .( Acelecilik kaçınmazım mı … )
Ses kendi nefesim , gölgem ikinci bir ben ..

“Her bilinç kendine özgü bir niyet geliştirir.Ve bu niyet o bilincin neyi , nasıl anlamlandıracağını etkiler” Husserl

Gezinmem bittiğinde, zil sesini duyuyorum. Bir defa çalan zil şimdi susmuş bir şekilde kapıyı açmayı dikte (dikta) (işaret-zorluyor) ediyor. Kapıda bir paket! ( Paketin sahibi mi , paket mi merak edilir )
İçeri girerken bir yandan paketi açıyorum ;akvaryum… Tek bir balık kendi hücresinde … Onun arkadaş(yoldaş-dost) olması için düşüncelerimi içine boşaltıyorum . Balık ve düşüncelerim...
Bir ağ atsam önce hangisini yakalayabilirim? Üçgenin yine bir tarafı eksik! Kırsam akvaryumu balık ölecek. Çıkmazlarda sallanıyorum; “Durdurun salıncağı “ nefesim kesiliyor! Kalp atışlarım yükseliyor... Beni duyan kimse yok , dudaklarım kımıldamıyor ki … Bana yaklaşan ışık ( ilk mesajım )
Az önce şiddetle sallandık, biliyorum biraz sonra duvarlar yıkılacak. Ben (enkazın) çöküntünün altında kalacağım yine! Çığlıklarım benim olacak ,Ben akvaryumu dışarı çıkarmalıyım! Balık yaşamalı .
Ayna görüntünün görüntü de benim .
…
“ kendi kalbine bakamayanın; yaşamı bulanıktır kendi yüreğine bakabilme cesareti gösterenler gönlünün
muradını keşfedenlerdir .Dışarıya bakan rüya görür , hayal dünyasında kaybolur ; içeriye bakan uyanır
kendini keşfeder . “
Carl Jung

Sakin olmalıyım… (Bir yığın düşünce arasında nasıl sakin olunacaksa!) Düşünceler arasında med-cezr’lerim oluyor. İçimdeki beni anlatmadan, (akabinde) dalgalar arasında yaşam savaşımı vermeden diğeri başlıyor. Her şey yarım ….
Ve ikinci bir zil .. Kapıda bir paket ( bırakanı merak etmiyorum , ip uçları beni ona götürecek ) Müzik kutusunun kapağını açıyorum; müzik çalıyor. Balerin dans ediyor ve düşüncelerimde ona eşlik ediyor ..
( bütün hikayeler bir sarmaşıktır. Yapraklarını kırsak , dallarını küçültsek , kökü ne yapacağız . Sarmaşıklar kalsın)
İçimdeki ben’e geri dönüyorum. Her şeyden önce; onu cesur diye tanıtabiliri. Hayatı irdelersek ;hayat, kişinin bire bir yaşantısıdır ki; kendi iç dünyasındaki özgürlüğü kavradığı zaman, kişi etken olan her şeyi ihraç etmeyi başaracaktır. Ayrı köşelerden aynı hayat hikayesi indirilse de ..
…
Zil çalmadan kapı açıldı .Korktum birden! Başımı kaldırmak istemedim. Bana iyice yaklaştı;
-Sen miydin?
-Elini aç lütfen!

Tereddüt etmeden elimi uzattım. Küçük bir paket avucumun içindeydi. Nedir bu? sorusuyla gözlerine baktım. Gözleri “açsana” paketi diyordu ki; paket avucumun içinde büyümeye başladı. Büyüdü ….büyüdü ….
Paketi açtım bir albümdü . Tebessüm etmek istedim , hoşuma gitmişti . İlk sayfasını açtım: O da ne? Tüm fotoğraf kareleri boştu!!!
-Resimleri neden göremiyorum ?
-Bana cevabını alamayacağın sorular sorma.
(Getirdiğin albümde senin gibi)
-Ona düşüncelerini yerleştir ve bana ver !
(gözlerimle bu kolay mı diye baktım beni anlamış olacak ki )
-İstersen ..
-Paket için teşekkür ederim . Kapıdan çıkmak üzereyken “ görevim “dedi gülümseyerek
Önce saçlarım, sonra kağıtlar uçuştu. Ben hala hareketsiz duruyordum. Ta ki; yüzüme düşen yağmur damlasına(!) kadar. Sabah olmak üzereydi. Açık unuttuğum pencereyi hemen kapattım. Yerden not aldığım kağıtları topladım . Gözlerim yorulmuştu.

Yazılamayanları okuyabilseydik kelimeler d e düşünmek zorunda kalırdı .

Ümitzeynep